فراد

سپیدهدم...
صبحهایی که مرده از خواب بیدار میشوی
- با اندوهی که مردگان را نازاده میکند
پیش از آنکه ساعات، زمان را آغاز کنند.
اینک درد، همه جهان را به تو میبخشد.
باور کن، همه کائنات در یک خاطره میگنجد.
بخواب، بیارام، مرگ ترا برادر همه میکند.
همه کسانی که بودند، هستند و خواهند بود.
دیگر نیازی به شعر نیست،
اکنون همه چیز گذشته است
و گذشته همه چیز است.
آه پسرک مصلوبم
فردا که بیدار شوی لبانت را خواهم بوسید

تنها...